Sword on Sky :)

Jungle of Concrete …

View From Ichangunaraya VDC

View of From White Gumba

Enlightenment …

Tower of Nature …

Sun Rise View

 

Trisuli River

Some Views of Trisuli River Travel From  Kathmandu to Gorkha

Around Lumbini

 

The Maya Devi Temple, Birthplace of Lord Buddha

Inside the Maya Devi Temple

The  Nativity Sculpture of Maya Devi Temple

The Ashoka Pillar, Made in 249 BC

The Script of Ashoka Pillar, written in Brahmi and Pali Language

Ruins of palace of Lord Buddha

Busy Life

 

One Evening in Sundhara, Kathmandu

लर्केको योवन

 

चितवनका गैडा र हात्ती

 

ममता

 

Around Chagunarayan, Bhaktapur

 

 

 

 

 

 

 

घुमघाम स्वयम्भू

 

स्वयम्भूको खुड्किला गन्दै

स्वयम्भूको मुख्य स्तुपा

सुर्यास्त अवलोकन गर्दै पर्यटक

चट्याङले क्षतिग्रस्त स्तुप पुननिर्माण गरिँदै, छेउमा सुस्ताइरहेका पर्यटक

सूर्यास्तको दृश्य क्यामेरामा कैद गर्दै पर्यटक जोडी

शिवपुरी-सुन्दरीजल एक्सप्रेस

सहरको कोलाहल र प्रदुषित वातावरणबाट केही क्षण भए पनि आराम पाउन कुनै दिन  राजधानी नजिकै प्राकृतिक छटाले भरिपूर्ण ठाउँ चिसापानी जाने सोच थियो । शिवपुरी राष्‍ट्रिय निकुञ्जको प्रवेशद्वार मुहानपोखरीबाट चिसापानी चार घन्टाजतिको पैदलमा पुग्न सकिन्छ भन्ने कतैबाट सुनियो । यात्राको रमाइलो भन्नु पदयात्रामै हुन्छ, यसैले पैदलै चार घन्टा शिवपुरी जङ्गल छिचोल्दै चिसापानी पुग्ने योजनासहित लैनचौरबाट माइक्रो बस चढियो ।

गंगालाल अस्पताल, नारायणथान हुँदै विपश्यना ध्यान हुने गुम्बाको थुम्कोमा माइक्रोले पुर्‍यायो । साथमा थिए अफिसकै एकजना सहकर्मी । चिसापानीसम्मको पहिलो यात्रा, पदयात्रा मार्ग कताबाट हो भन्ने राम्रोसँग पत्तो हुने कुरै भएन । चिसापानी पदयात्रा सुन्दरीजलबाट सुरु गर्नुपर्नेमा कहाँको  शिवपुरी मुहानपोखरीबाट लामो बाटो ताक्न आइपुगिएछ । अरूले दिएको जानकारीको भर पर्दा दु:ख पाइयो । सुन्दरीजलबाट चिसापानी पुग्न तीन-चार घन्टा लाग्छ भन्ने सुनिएको थियो यसअघि जाने साथीहरूबाट । तर मुहानपोखरीबाट सुन्दरीजल पुग्नै साढे १२ किलोमिटरको दूरी रहेछ । कहिले पुग्ने सुन्दरीजल, कहिले भेट्ने चिसापानी ? यस हिसाबले आज चिसापानी पुगेर चिसो मौसममा ज्यानलाई शीतल चखाउँदै मजाले ढिंडो खाने सपना त्यत्तिकै तुहियो भन्ने लाग्यो । बिहानको अफिस भ्याएर हिँडेको, दिउँसोको तीन बजिसकेको थियो । तैपनि यात्रामा जुटि त हालियो, यत्तिकै छाड्ने कुरै थिएन ।

आज सुन्दरीजल बास बसेर भोलि पुगौं न त चिसापानी भन्ने धोकोले घुँडा खियाइयो । आज सुन्दरीजल मात्र पुग्नुपर्ने भएपछि आनन्दले यात्राको अंशअंशको स्वाद लिंदै फोटो खिच्दै, नागबेली बाटोमा लरबरे तालले हल्लिँदै हिँडियो । वसन्तको याम, लालीगुँरासले छपक्कै ढाकेको छ जंगल । ग्राभेल नगरिएको बाटो भए पनि गाडी नै गुड्न सक्ने खुला थियो सडक । डाँडाबाट फेदीतिर हेर्दा देखिने काठमाडौं उपत्यकाको दृष्यावलोकनलाई हलुका तुवालोले पर्दा हाले पनि आँखा च्यातेरै साङ्ला जस्ता घर र भुसुना जस्ता  आकारका मान्छेहरूको दृश्‍य कुनै चित्रकारको क्यानभास जस्तै लाग्यो ।  लालीगुराँस डाँडाभरि जगमगाएको दृश्य ताराहरू टिलपिलाएको आकाशभन्दा कम उज्यालो थिएन ।  जंगलमा हरियो पालुवाको लुगा लगाएका बोटबुट्यान पनि क्वाप्पै निलिहालूँ जस्तो लोभलाग्दो !

लालीगुराँसलाई फोटोमा कैद गर्दै, दृश्यपानबाट मनभरि गाढा हुने गरी निचोरेर मात्र मन कहाँ अघाउनु ? बाटो छेउछाउ नै  ‘आऊ, मलाई अँगाल भने झैं लाम लागेर बसेका ऐँसेलुको झ्याङ र काफलका बोटहरूले भुल्याउनुसम्म भुल्याए । ओसिलो खोल्सामा बगेको तुरतुरे पानीले घाँटी भिजाउँदा प्रकृतिलाई हदै भोग्नमा सफल भएँ जस्तो लाग्नु स्वाभाविकै थियो । गुराँसको रङले भने लगभग झमक्क साँझ पर्दा सुन्दरीजल पुगने बेलासम्म पनि छाडेको थिएन । अलि माथ्लो थुम्कामा गुराँस, तल्लो डालीमा गुराँस ! आहा, मेरो देशको राष्‍ट्रिय फूल यत्तिकै भएको होइन भन्ने लाग्यो । यही राताम्मे मादकताले हाम्रो शरीरको रगतको नली पनि भरिएको हो कि जस्तो काल्पनिकीमा लहरिएँ । तर चार-साढे चार घन्टाको एकोहोरो हिंडाइले ज्यान थिलथिलो भएपछि भोलिपल्ट थप तीन-चार घन्टाको चिसापानी यात्रा रद्द गरियो ।

त्यही पदयात्रामा खिचेका तस्विर यसपटक बाँड्दैछु ब्लगमार्फत : 

हरियालीको तरेली

 

पाखाभरि रातो झन्डा लिएर बसेका आन्दोलनकारी जस्तै गुराँसै गुराँस

 

गुराँसलाई नजिकबाट पहिलोचोटि यसरी नियाल्न पाइएको थियो

 

हेर्न मात्र होइन, छुनै पाउँदा झन् कति शीतल अनुभूति भयो होला !

 

ऐंसेलु कुपुक्कै : ऐंसेलुको यस्तो झ्याङले बाटोभरि निकै समय अल्झाइरह्यो

 

सुन्दरीजल पुग्ने हतारमा ओरालो झर्दा चारकोसे झाडीको जङ्गल बीचमा यस्तै अँध्यारोले घेरिरह्यो